Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

«Είναι γλύκας, αλλά είναι ζώο. Και τα ζώα είναι απρόβλεπτα».



Η μικρή κυρία της φωτογραφίας ήρθε σήμερα στο σπίτι μας. 


Ήταν εξαρχής φιλική και πολύ φρόνιμη. Αφού έκανε διακριτικές χαρούλες στα παιδάκια μας, κάθισε αναπαυτικά και περίμενε να τελειώσει η αφεντικίνα της τη δουλειά της μαζί μας. Δεν γαύγισε, δεν ιδιοτρόπησε, δεν πείραξε τίποτε. Έφυγε ήσυχα και αθόρυβα, κουνώντας συνεχώς την ουρά, αλάνθαστο σημείο πως χάρηκε με τη γνωριμία μας. 

Με αφορμή λοιπόν την επίσκεψη των φιλενάδων αυτών, ας επαναλάβω (κι ας κουράζω) τι ακριβώς επιθυμούν από τα οικόσιτα ζώα, οι άνθρωποι που τα αγαπούν (όπως και τη φύση γενικότερα και όλα τα πλάσματα του θεού), αλλά δεν ανήκουν στους «φανατικούς φιλόζωους» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). 

Ουσιαστικά πρόκειται για δύο πράγματα: να μην κινδυνεύουν απ’ αυτά και να μην ενοχλούνται απ’ αυτά. 

Και τα δύο είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ αρμοδιότητας των κατόχων τους. Η ευθύνη βαραίνει αυτούς και μόνον αυτούς. 

Η διαβεβαίωση λοιπόν «καλέ μη φοβάστε δεν δαγκώνει» δεν είναι ισχυρή. Ποτέ. 

Όταν ο σκύλαρος (που όρθιος στα πίσω πόδια μάς ξεπερνά στο ύψος) ορμάει κατά πάνω μας γρυλίζοντας, το ότι δεν δαγκώνει δεν μας ανακουφίζει καθόλου. Έχουμε και ήπατα ξέρετε και δεν αντέχουμε να μας τα κόβουν. 

Όταν ο γατούλης που είναι γεμάτος τσιμπούρια τρίβει τη γούνα του πάνω στο καρότσι του μωρού μας, αυτό μας θυμώνει. Δεν είναι δυνατόν να ανεχθούμε τα παράσιτα απ’ όπου κι αν προέρχονται. 

Όταν εμείς ή το πιτσιρίκι μας πατάμε περιττώματα που μετά θα μεταφέρουμε στο χαλί μας, αυτό μας εξαγριώνει. Ούτε το πεζοδρόμιο πρέπει να βρωμάει, ούτε πολύ περισσότερο το χαλί μας. 

Γενικά, εφόσον το ζώο υποχρεώνεται να ζήσει στην κοινωνία των ανθρώπων, πρέπει ο ιδιοκτήτης του να συμμορφωθεί με τους κανόνες αυτής της κοινωνίας. Να το εκπαιδεύσει και να συνεχίζει την εκπαίδευση όσο αυτό ζει. Στην αντίθετη περίπτωση η συμπεριφορά του (η δική του, όχι του ζώου) είναι αντικοινωνική. 

Δεν αφήνουμε το σκυλάκι μας στο μπαλκόνι να ουρλιάζει το ξημέρωμα και να ξυπνά τους περιοίκους, ενόσω εμείς κοιμόμαστε με πόρτες και παράθυρα θεόκλειστα (πού να σηκωνόμαστε τώρα;). 

Μαζεύουμε τον φλύαρο παπαγάλο μας το μεσημέρι και προσπαθούμε να τον ηρεμήσουμε όταν τσαντίζεται, γιατί οι γείτονες δεν φταίνε σε τίποτα. 

Τον σκύλο-φύλακα τον εκπαιδεύουμε να μην γαβγίζει αδιακρίτως σε όποιον ζυγώνει και να μην επιτίθεται αιφνιδιαστικά στους διαβάτες έστω και αν μεσολαβούν κάγκελα ή συρματόπλεγμα, διότι οι ανέμελοι απέξω (παιδιά, ηλικιωμένοι, καρδιοπαθείς) κινδυνεύουν από την λαχτάρα (αυτός είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος να κάνεις, εσύ ο φιλόζωος, τα παιδιά να φοβούνται τα ζώα). 

Δεν προσθέτω τίποτα για την αυτονόητη υποχρέωση συλλογής των περιττωμάτων, ούτε για την υποχρεωτική συμμόρφωση με τη διάταξη που απαγορεύει την είσοδο ζώων σε καταστήματα με υγειονομικό ενδιαφέρον, ούτε για την υποχρεωτική λήψη μέτρων με την παραμικρή υποψία αδικαιολόγητης επιθετικότητας του ζώου. 

Θα προσθέσω μόνο, αντί επιλόγου, την συνετή απάντηση μιας νέας νοικάρισσας της πολυκατοικίας μας, όταν την κάλεσα να μπει μαζί μας στο ασανσέρ (εκείνη με τον ηρεμότατο και συνεργάσιμο σκύλο της κι εγώ με τον 7χρονο γιο μου): 

«Ευχαριστώ. Θα περιμένω. Είναι γλύκας, αλλά είναι ζώο. Και τα ζώα είναι απρόβλεπτα». 


10 σχόλια:

Stratos είπε...

Πόσο δίκαιο έχετε...
Δυστυχώς στη γειτονία μου (Κεραμεικός/Μεταξουργείο) οι νέοι κάτοικοι
ιδιοκτήτες-ενοικιαστές είναι πολύ "φιλόζωοι". Γεμίσαμε σκυλάκια
αντί για παιδάκια αλλά η μπόχα απο τα περιττώματά τους είναι έντονη.
Ο μικρός μου 4χρονος είναι εκπαιδευμένος να τα αποφεύγει...αλλά τα
ζώα που συνοδεύουν τα σκυλιά παραμένουν ζώα.Κράζω όσο μπορώ..τελικά
θα πλακωθώ με κανένα αλλά είναι τόσοι πολλοί που οτι και να κάνω ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη...Οσο για το απρόβλεπτο έχετε απόλυτο
δίκιο..καλέ δε δαγκώνει είναι η μεγαλύτερη μαλακία που μπορείς να ακούσεις..τα μετά συγνώμη είναι ανώφελα..
Ευχαριστώ

Αριστείδης είπε...

Εσείς έχετε περισσότερο δίκαιο. Τα όρθια τετράποδα είναι χειρότερα. Να μην πλακωθείτε. Χρησιμοποιήστε ευγένεια. Ψυχρή και σαφή. Όπως ο συγκάτοικός μου που έχει κρεμάσει στο μπαλκόνι του (ισόγειο) πλαστικοποιημένο χαρτί που λέει "Ευχαριστούμε που μας βοηθάτε να αγαπήσουμε τα ζώα σας μαζεύοντας τα κακά τους"!

mnk είπε...

"Γενικά, εφόσον το ζώο υποχρεώνεται να ζήσει στην κοινωνία των ανθρώπων, πρέπει ο ιδιοκτήτης του να συμμορφωθεί με τους κανόνες αυτής της κοινωνίας. Στην αντίθετη περίπτωση η συμπεριφορά του (η δική του, όχι του ζώου) είναι αντικοινωνική."

Έχεις 1.000 δίκια. Έτσι είναι που τα λες.
Σημείωσε πως έζησα 30 χρόνια με σκύλους και γάτες, με τους οποίους επικοινωνώ καλλίτερα απ' ότι με τους ανθρώπους. Αλλά το τι έχουν δει τα ματάκια μου από "φιλόζωους"...

--------------------

Άλλο θέμα:
Για ρίξε μια καλή ματιά εδώ: http://celestialsalvi.blogspot.gr/2013/06/spiros-nagos-tektonas.html

Δώσε προσοχή στην τρίτη παράγραφο.
Αν έχεις κάτι να σχολιάσεις, ευπρόσδεκτο.
Αν όχι, οκ. Κατανοητόν.


mnk είπε...

Επίσης εδώ: https://iordanisp.wordpress.com/2009/05/18/%CF%84%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF/

(Κάτω απ' την μέση της σελίδας, στην ενότητα "Αναρχικοί στην Ελλάδα", στα περί Πλάτωνος Δρακούλη και Σπύρου Νάγου)

Αριστείδης είπε...

Σ' ευχαριστώ καλή μου φίλη. Τα έθεσα υπόψιν "αρμοδίως" και περιμένω απάντηση. Όταν την έχω θα σου στείλω μέιλ

Ανώνυμος είπε...

Ως ιδιοκτήτης σκύλου και μάλιστα ράτσας-φύλακα, θα συμφωνήσω με όσα γράφεις με μια εξαιρεση. Αν και έχω αυλή , ο σκύλος μου, μένει μέσα στο σπίτι. Βγαίνει στην αυλή σχετικα΄σπάνια και αυτό όταν λείπω και δεν μπορεί άλλος να τον βγάλει βόλτα (βγαίνει μόνο μαζί μου). Στην αυλή η πόρτα είναι πάντα κλειδωμένη, υπάρχει φράχτης και επιπλέον συρματόπλεγμα, με τρεις προειδοποιητικές πινακίδες. Όντως κάποιοι περνάνε και τρομάζουν. Το κατανοώ, αλλά και εγώ έχω αυλή , είμαι νομότυπος και δεν μπορώ να χάσω το δικαίωμα στην ιδιοκτησία μου. Και φυσικά ποτέ δεν βγαίνει ώρες κοινής ησυχίας. Στα υπόλοιπα συμφωνώ και επαυξάνω.

Αριστείδης είπε...

Εκπαίδευση. Να εμφανίζεται και να γρυλίζει σε όποιον ζυγώνει (να προειδοποιεί έτσι για την παρουσία του), να γαυγίζει προειδοποιητικά σε όποιον κάνει να διαβεί και να ορμάει σε όποιον διαβαίνει. Εκαπαίδευση. Επίπονη, χρονοβόρα, πολυέξοδη ίσως, αλλά αναγκαία. Αλλιώς τσάμπα λαχταράνε οι απέξω. Και λάβε, ευγενέστατε φίλε, υπόψιν ότι 1) ο αποφασισμένος εισβολέας δεν θα φοβηθεί, θα σκοτώσει το ζώο, 2) οι προειδοποιητικές πινακίδες που ολόσωστα τοποθέτησες, δεν έχουν αποτέλεσμα σε παιδιά και υπερήλικες, άσε που διάφοροι εξυπνάκηδες έχουν φροντίσει να τις απαξιώσουν τοποθετώντας τες εκεί που δεν υπάρχει σκύλος (είτε δεν υπήρξε ποτέ, είτε υπήρξε αλλά τώρα έφυγε ή απεβίωσε) με τη λογική "άστην να υπάρχει μήπως φοβηθεί κανείς", 3) το "ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΥΛΟΣ" δεν μπορεί να σημαίνει "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΙΕΛΕΥΣΗ". Χαίρομαι που συμφωνούμε στα βασικά!

Ανώνυμος είπε...

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα έχεις αποτέλεσμα όσο και να εκπαιδεύσεις ένα γερμανικό ποιμενικό, να γρυλίζει απλά σε όποιον περνάει ακριβώς μπροστά από το σπίτι του. Μην ξεχνάμε ότι ο εκπαιδευμένος σκύλος-φύλακας αντιλαμβάνεται ως ζωτικό του χώρο, τουλάχιστον 15 μέτρα, μετά το περας του σπιτιού του.Επίσης ελοχεύει ο κίνδυνος να μπερδέψεις τον σκύλο και να μην καταλαβαίνει ακριβώς τι του ζητάς. Και στο λέω γιατί το έχω συζητήσει με δύο καταξιωμένους επαγγελματίες, ερεθιστές-εκπαιδευτές. Ένας εισβολέας θα μπορέσει να εξουδετερώσει ένα σκύλο φύλακα είτε με βολή όπλου(αδύνατο για την γειτονιά μου), είτε με φόλα (ο σκύλος μου δεν παίρνει ούτε χοιρινή μπριζόλα από κάτω), είτε με σπρέυ εάν πλησιάσει πολύ τα κάγκελα (και πάλι αδύνατο για την εξαιρετικά πολυσύχναστη γειτονιά μου, συν του ότι θα μας έχει ειδοποιήσει προτού καν πλησιάσει για να τον ψεκάσει). Με ρόπαλο ή με μαχαίρι (αφού πρώτα έχει πηδήξει την περίφραξη και αν δεν τον έχει αρπάξει όταν πηδάει μέσα), είναι πολύ πιθανό να σκοτώσει τον σκύλο, αλλά το πιο πιθανό είναι να προλάβει να τον δαγκώσει έστω μία φορά, εκτός του ότι θα έχει ήδη ειδοποιήσει. Επίσης να πω ότι ο σκύλος πρέπει να είναι μέσα στο σπίτι, αφού έτσι απαξιώνει το σύνολο των όπλων ενός επιτιθέμενου . Όπως και να χει, και πάλι κατανοώ την λαχτάρα του απλού περαστικού, κάνω ότι μπορώ για να την περιορίσω, αλλά δεν είναι εφικτό να μηδενιστεί.

Αριστείδης είπε...

Κατανοώ πλήρως. Πάντως αντιλαμβάνεσαι ότι είναι βασανιστήριο να αλλάζω πεζοδρόμιο με 2 παιδιά-ΑΜΕΑ επειδή θα νιώσουμε την καυτή ανάσα και 100 ντεσιμπελ γαυγίσματος ενός φύλακα. Θα μείνω στην τελευταία σου πρόταση και θα κλείσω εδώ την (πολύ ενδιαφέρουσα) συζήτηση με κάποιον που διαθέτει κοινόν νου και σύνεση.

Ανώνυμος είπε...

Το αντιλαμβάνομαι για κάθε άνθρωπο, ακόμη και αν δεν έχει το δικό σου προσωπικό φορτίο, για αυτό και προσπαθώ για το καλύτερο. Σε ευχαριστώ.